واقعا بعضی وقت ها هر چقدر هم که سعی می کنی کم حرف بزنی، اما وقتی نظرت رو می گی هم واسه هر کسی نمی تونی توضیحش یدی. چون حس می کنی ممکنه اون خبر رو بشه به هر آدمی داد چون باید اهل باشه تا حرفت رو بفهمه اما دفاعی نداری بکنی مگر اینکه یه سری اسرار رو بگی که راضی نیستی.

می دونین چقدر آدم هستند که مثل شما فکر نمی کنن. هفت میلیارد تا. به قول امام خمینی وقتی نفس میاد وسط وقتی اسم من میاد وسط و وقتی انسان ها در محاسبه ی بین متغیرات خودشون رو هم محاسبه می کنند و مال من و پول من و موقعیت من و جایگاه من و بقیه چیز ها میاد وسط دیگه قضاوت مشکل میشه و حتی پذیرش نتیجه ی یک قضاوت. اکثر وقت ها چون به نفع مانیست. بعضی وقت ها حتی بخاطر اینکه بگیم چقدر آدم خوبی هستیم توی خیلی از موقعیت ها دیدم که دوستان، با ایتمه می دونند این موضوع هست و این مشکل هست، اما چون می دونستند که تو روایت رو شنیدی که نسبت به مومن خوشبین باش، خودشون رو به خوشبینی می زنن، اما من فکر نمی کنم که بعد از تحقیق و سوال و پرسش، به ما گفته باشند که خوب رو با بد قاطی کن و خودت رو به حماقت بزن ! درسته که نباید نسبت به هم بدبین باشیم، درسته که تجسس در رفتار ما ما رو وسواسی و بدبین می کنه نسبت به ذات آدم ها . اما رخنه کردن افراد احمق و بد بیشتر تاثیر خواهد گذاشت و ما رو به آدم ساده لوح تبدیل می کنه. البته یا یه حدی از این ماجرا باید هم باشه. یعنی اشکالی نداره که زیاد هم فضول باشیم و اینها. اما اینکه بدبین باشیم هم ما رو نسبت به خیلی از روابط اجتماعی طور دیگه ضعیف می کنه. هیچ وقت نباید یادمون بره که شیطون حاضره و می خواد یه جوری با همه ی این استدلالات ما رو گمراه کنه. باز هم باید جانب احتیاط رو گرفت و مواظب بود.